MCRPC (metastatik kastrasyona dirençli prostat kanseri) tanısı alan 22 hastanın ¹⁷⁷ Lu-PSMA radyonüklid tedavisinde doz etkisi araştırıldı. Dozimetre hesaplamaları, dozimetrik miktarlar ve biyobelirteç değerleri arasındaki korelasyonlar değerlendirildi.

Araştırılan hastaların yaş aralığı 74 ± 7 yıldı ve ortalama enjekte edilen aktivite 7416 ± 218 MBq dozunda idi. Organlara ve lezyona absorbe edilen dozların değerlendirilmesi için enjeksiyondan sonra planar görüntüler kullanıldı. 

Takiplerde ⁶⁸Ga-PSMA PET / CT görüntülemesi, tümör moleküler hacmindeki (TMV) küçülmenin belirlenmesini sağladı. İlk tedavi döngüsünden sonra 7 farklı biyobelirteçteki değişiklikler, hesaplanan organ dozları ve TMV dozları ile korelasyon gösterirken toplamda 259 parametrenin incelenmesi sağlandı.

Kemik, lenf düğümü ve karaciğer dokusunda tanımlanmış 63 TMV odağında sırasıyla % 32,3,% 84,7 ve % 72,9’luk azalma izlendi. Organlar ve lezyonlar için uygulanan aktivite birimi başına absorbe edilen dozlar, önceki çalışmalarla iyi uyum gösterir (parotis bezi, böbrekler ve karaciğer için 0.77, 0.71 ve 0.27 mGy / MBq ve kemik, lenf nodu ve karaciğer maligniteleri için sırasıyla 4.38, 5.47 ve 4.95 mGy / MBq). Olası 259 korelasyondan sadece 37’sinin istatistiksel olarak önemli olduğu ortaya çıktı, bunların 26’sı organ tarafından emilen doz ve alkalin fosfatazların azalması ile ilişkili bulundu.

177Lu-PSMA ile tedavi, mCRPC’li hastalarda TMV’de büyük bir azalmaya yol açsa da, korelasyon eksikliği, SPECT / CT’lere dayalı voksel bazlı dozimetri kullanan daha fazla çalışmanın gerekliliğini göstermiştir.

Başlangıç olarak, bu çalışmada 177Lu-PSMA ile tedavi şüphesiz tümör yükünde % 51.6 oranında önemli bir azalmaya yol açarmıştır. Dahası, doz hesaplamaları literatürdeki değerlerle iyi bir uyum göstermiş ve böylece iyi kurulmuş MIRD metodolojisinin tekrarlanabilirliğini ve sağlamlığını kanıtlamıştır.

Son olarak, önceki çalışmada da bildirilen bir gözlem, tüm tedavi döngülerinden sonra hastaların neredeyse üçte ikisinde PSA’da% 50’den fazla düşüş gözlenmiştir.

 Clinical Nuclear Medicine: September 2020 – Volume 45 – Issue 9 – p 661-667

Nükleer Tıp Uzmanı tarafından yayımlandı

Tüm gönderileri Nükleer Tıp Uzmanı ile görüntüle